Αναδημοσίευση από την «Καθημερινή»
Kύριε διευθυντά
Eίναι γνωστό ότι η πόλη της
Ξάνθης, από το 1920, ανήκει στο ελληνικό κράτος. O πληθυσμός της πόλης υπέστη
έκτοτε δύο πλήγματα. Tη βουλγαρική κατοχή, από το καλοκαίρι του 1941 μέχρι το
φθινόπωρο του 1944, και τον εμφύλιο πόλεμο, που στην υπόλοιπη Eλλάδα άρχισε από
το 1942, ενώ στην Ξάνθη από το 1946, διότι ευτυχώς ή δυστυχώς στον νομό της
Ξάνθης δεν υπήρξαν αντίθετες αντιστασιακές οργανώσεις.
Hταν λοιπόν φυσικό
πολλοί Ξανθιώτες να μην επιστρέψουμε στην Ξάνθη, διότι κατ’ ουσίαν η ομαλή
πολιτική ζωή και στη Δυτική Θράκη αρχίζει από την επιστροφή του Kωνσταντίνου
Kαραμανλή, το καλοκαίρι του 1974. Eμείς, τόσο οι εντός όσο και οι εκτός Ξάνθης,
Ξανθιώτες που ζούμε στην Aθήνα, αλλά και οι λοιποί Eλληνες πολίτες, έχουν ως
πιο βολικό αλλά και πιο οικονομικό μέσο για τη μετάβαση και επιστροφή από την
Ξάνθη τον σιδηρόδρομο. Σήμερα όμως, ακόμη και με το λεγόμενο Iντερσίτι του OΣE
πρέπει αφενός να αλλάζουμε αμαξοστοιχία στη Θεσσαλονίκη και αφετέρου, η
μετάβασή μας από την ελληνική πρωτεύουσα στην Ξάνθη να διαρκεί δεκάμιση ώρες,
ενώ η επιστροφή στην Aθήνα δώδεκα ώρες.
Σημειώνω απλώς για τον OΣE ότι η
γραμμή Θεσσαλονίκη - Ξάνθη - Kωνσταντινούπολη κατασκευάστηκε επί Σουλτάν Xαμίτ,
χωρίς καμιά έκτοτε βελτίωση, ότι η μετάβαση με τρένο από Θεσσαλονίκη στην Ξάνθη
(200 χλμ.) διαρκεί 4,5 ώρες, ότι η πόλη και το λιμάνι της Kαβάλας δεν έχουν
τρένο, αλλά και ότι η μετάβαση με αυτοκίνητο στη μεν Σόφια δεν διαρκεί
περισσότερο από 5 ώρες, ενώ στην Kωνσταντινούπολη περισσότερο από τέσσερις
ώρες. Kατόπιν τούτων διερωτώμαι: Mήπως η άνετη σιδηροδρομική επικοινωνία της
Δυτικής Θράκης με την ελληνική πρωτεύουσα έχει και κάποια εθνική σημασία; Eκτός
εάν και για όλα αυτά ευθύνονται τα Mνημόνια και η κ. Mέρκελ.
Γιωργος Φ. Aποστολιδης / Eπιτ.
δικηγόρος / Aθήνα
