Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΞΗΡΟΚΩΣΤΑ
k.xirokostas@eleftherotypia.net
Η Ολυμπιακή και ο ΟΣΕ
ανήκαν στο ελληνικό Δημόσιο. Οι αεροπορικές και σιδηροδρομικές μεταφορές ήταν
μονοπώλιό τους. Είχαν κάθε δυνατότητα, τουλάχιστον να μην καταγράφουν ζημιές.
Από το κράτος της
(γαλάζιας και κυρίως της πράσινης) Δεξιάς χρησιμοποιήθηκαν με τέτοιον τρόπο,
ώστε να καταντήσουν μηχανισμοί κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Αλλά, όχι!
Δεν έφταιγαν αυτοί που χρησιμοποίησαν τους Οργανισμούς ως εργαλεία κομματικών εξυπηρετήσεων
ή ακόμη και προσωπικού πλουτισμού. Εφταιγε που ήταν δημόσιοι! Η Ολυμπιακή
ιδιωτικοποιήθηκε. Ο ΟΣΕ, ακολουθεί.
Ο ΟΠΑΠ ανήκει στο
Δημόσιο. Εχει το μονοπώλιο του τζόγου. Φέρνει στα δημόσια ταμεία ζεστό χρήμα,
αφού είναι μονίμως κερδοφόρος. Διαθέτει όμως και κάποιους περίεργους ειδικούς
λογαριασμούς. Εχει και μια μακροχρόνια... ερωτική σχέση με κάποιον «εθνικό
προμηθευτή», στις ορέξεις του οποίου παραδίδεται προθύμως και ανελλιπώς. Αλλά,
όχι! Δεν φταίνε όσοι συντηρούν αυτά τα «νταβατζιλίκια». Φταίει που ο ΟΠΑΠ είναι
δημόσιος. Γι' αυτό και πρέπει να γίνει ιδιωτικός.
Οι ανώτατες σχολές
ανήκουν στο Δημόσιο. Η πολιτική εξουσία αποφάσιζε κάθε φορά για τον αριθμό
τους, τον τόπο τους, το περιεχόμενο των σπουδών. Τις θέσεις της πανεπιστημιακής
κοινότητας τις άκουγε μόνο όποτε έκρινε ότι εξυπηρετούν τις επιδιώξεις της. Η
(γαλάζια και κυρίως η πράσινη) Δεξιά έσπειρε σε όλη τη χώρα πανεπιστήμια, ΤΕΙ,
σχολές και τμήματα (μερικές φορές, ασαφούς γνωστικού αντικειμένου), με μόνο
κριτήριο το κομματικό-εκλογικό μάρκετινγκ. Αλλά, όχι! Δεν φταίνε οι ένοικοι των
αρμοδίων (υπηρεσιακών, πολιτικών, υπουργικών, πρωθυπουργικών) γραφείων για την
(συχνά αφόρητη) κατάσταση της ανώτατης Παιδείας. Φταίνε οι... φοιτητές! Γι'
αυτό και τώρα θα πρέπει να τρέχουν από πόλη σε πόλη και από χωρίου εις χωρίον,
όπως τους επιβάλλει η τρικομματική (και ιδιωτικοποιημένης εμπνεύσεως) θεά
«Αθηνά».
Από τα τέλη Ιουλίου του
1974 η χώρα λειτουργεί σε συνθήκες (ελλιπούς μεν, αλλά πρωτόγνωρης στα χρονικά
του τόπου) δημοκρατίας. Οι (δημοκρατικά) εκλεγμένες ηγεσίες της έχουν αποτύχει
παταγωδώς. Γι' αυτό και δεν υπήρξε ούτε μία που να μην έχει εισπράξει λαϊκή
δυσαρέσκεια, οργή, αποδοκιμασία. Αλλά η διαδρομή, «πονάει κεφάλι, κόψει
κεφάλι», που χαράσσεται στις παραπάνω (ενδεικτικές) περιπτώσεις οδηγεί στο τέρμα
«φταίει η ίδια η Δημοκρατία». Θ' ακούσουμε μήπως ότι πρέπει να την
καταργήσουμε;
