Οι σιδηροδρομικές μεταφορές της χώρας διατηρούν κοινωνικό χαρακτήρα, όπως και οι αστικές συγκοινωνίες, τουλάχιστον αναφορικά με την τιμή των εισιτηρίων. Το κράτος ορίζει το ύψος του κομίστρου, το οποίο διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα με αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται στα λειτουργικά έξοδα του Οργανισμού. Η διαφορά που παρατηρείται όμως στον ΟΣΕ, σε σχέση με τις αστικές συγκοινωνίες, είναι ότι ο ΟΣΕ δεν λαμβάνει κρατικές επιδοτήσεις παρά το γεγονός ότι το κράτος είναι αυτό που καθορίζει την τιμολογιακή του πολιτική. Συγκοινωνιολόγοι έχουν εκτιμήσει ότι μεγάλο μέρος του συσσωρευμένου χρέους του Οργανισμού (περίπου 10 δισ. ευρώ) πηγάζει από την υποχρέωση του ΟΣΕ να κρατάει χαμηλά τις τιμές των εισιτηρίων, χωρίς όμως να λαμβάνει αντισταθμιστική καταβολή από το Δημόσιο. Μοναδική παροχή του Δημοσίου, για την τιμολογιακή πολιτική που ακολουθεί ο ΟΣΕ, είναι οι εγγυήσεις για δάνεια με αποτέλεσμα το χαρτοφυλάκιο του Οργανισμού να αποτελείται από 40 δάνεια, συνολικού ύψους 8,5 δισ. ευρώ. Μάλιστα, ο Σύλλογος Επιστημονικού Προσωπικού του ΟΣΕ επισημαίνει ότι το Δημόσιο επιβάλλει την εκτέλεση «άγονων» γραμμών χωρίς επιχορήγηση όπως γίνεται στα υπόλοιπα μέσα, με αποτέλεσμα τα περίπου 270 «τέτοιου τύπου» δρομολόγια να κοστίζουν στον Οργανισμό 140 εκατ. ευρώ ετησίως. Σύμφωνα με το σχέδιο εξυγίανσης του ΟΣΕ που προωθεί η κυβέρνηση, καταργούνται από το τέλος του έτους όλες οι μορφές ατελειών και μειωμένων εισιτηρίων, ενώ παρέχεται και η δυνατότητα εκτέλεσης δρομολογίων «υπό Υποχρέωση Δημόσιας Υπηρεσίας» (άγονα). Η επιδότηση που θα λαμβάνουν όσοι θα εκτελούν τα άγονα δρομολόγια δεν θα ξεπεράσει τα 50 εκατ. ευρώ για την περίοδο 2011 - 2013.
«Καθημερινή»
